کمک زنان بهشتی به حضرت خدیجه!!!

سوال:

اینکه گفته شده: در تولد حضرت زهرا سلام الله علیها زنان بهشتی به کمک خدیجه آمدند¹ یعنی چه؟

پاسخ:

آنچه مسلّم است، این است که خداوند سبحان برای احترام حضرت خدیجه علیها السلام از عالم غیب افرادی را فرستاده است، چنانکه برای حوّاریّین حضرت عیسی علیه السلام، از عالم غیب مائده ای فرستاده است، چنانکه برای قوم حضرت موسی علیه السلام، مائده ای به نام «مَنّ و سَلوی»² فرستاده است، لکن خصوصیات این مسئله و موارد، معلوم نیست.

1:بحار/ج4/ص30

2:بقره57

معرفی خود و پیامبر اکرم

حضرت زهرا سلام الله علیها در یکی از خطبه هایشان می فرمایند:

ای مردم! بدانید که من فاطمه هستم و پدرم محمد است که درود خدا بر او و خاندانش باد.  دوباره می گویم و پیش از این هم گفته ام. هرگز سخنی نادرست نمی گویم و در کار هایم  از حق فاصله نمی گیرم. پیامبری از خودتان به سوی شما آمد که بر او دشوار است شما در دنج بیفتید؛ به (خیر و صلاح) شما بسیارعلاقه مند است، و نسبت به مؤمنان ، دلسوز و مهربان می باشد.

صحبت کردن از درون رَحِم!

سوال:
آیا صحبت نمودن حضرت زهرا از درون رَحِم، با مادرشان حضرت خدیجه صحیح است؟ چطور امکان دارد؟!

پاسخ:
این امر، یک مسأله طبیعی نبوده بلکه معجزه بوده است و اختصاص به حضرت زهرا سلام الله علیها هم نداشته، بلکه دربارۀ بسیاری از ائمه طاهرین علیهم السلام و از جمله امیرالمؤمنین علیه السلام نیز نقل شده و معجزه، امکان ذاتی و امکان وقوعی دارد.

منشا خلقت حضرت زهرا سلام الله علیها

سوال:این مطلب که میفرمایند:« منشأ خلقت حضرت زهرا علیها السلام رُطب (خرما) و سیب بهشتی است » یعنی چه؟

پاسخ:
این قضیه از خصوصیات و امتیازات حضرت زهرا سلام الله علیها است؛ که به پدر بزرگوار ایشان امر شد چهل روز از مردم کناره گیری کردند ودرغار حراء به ریاضت دینی و عبادت مشغول شدند و پس از چهل روز، جبرئیل امین از عالم غیب برای آن حضرت و خدیجه رطب و سیب بهشتی آورده و آن دو بزرگوار تناول فرمودند و نور حضرت زهرا سلام الله علیها از پیامبر صلی الله علیه و آله به خدیجه علیها السلام منتقل گردید.

بحار الانوار، ج8، ص188

شعله های عشق

من اشک های تو را بر کوبه های کوچه پس کوچه های سرد و خسته مدینه یافتم. خط تو را که بر پوست هر ستاره، غزل آفتاب را می نوشتی، خواندم. من نشان کبودین تو را از قافله هایی که از کناره بقیع می گذشتند گرفتم... .

این شعله های عشق توست که انسان خسته را به میهمانی آفتاب می خواند. در حجم نگاه تو افق هم رنگ می باخت.

سبزی این سال ها هنوز وام دار آن نگاه بلندی است که از قله ناپیدای تو سر زد. من با نوای آشنای تو از قناعت انجمادها و از پس کوچه های حقیر خلافت ها رهیدم... اوج تسلیت تو را آن جا که مردِ راه را پای انداخت شناختم.

من در خاموشی قبرت تابش هزاران خورشید را دیدم. اگر قبرت را نشانی نیست چه باک؟ هر سنگْ نبشته ای حکایت تو را دارد.