باغ فدک

هم اوست که اُمّ أبیهاست؛ هم اوست که حجّت خدا بر حجّت های خداست؛ هم اوست که الگوی نیکوی امام عصر و زمان علیه السلام است. او همان کسی است که غضب او غضب خدا و خشنودی اش خشنوی خداست. او همان کسی است که پاکی و عصمتش را «آیه ی تطهیر» شهادت می دهد و رفعت و برتری اش را «آیه ی مودّت» گواه است.

دنیا برای او خُرد و کوچک است، که نورش بر تارک عرش می درخشد و کنیزکانش، فرشتگان آسمان اند. هدیه ی خدا به او از دنیای پست، باغ بزرگی است به نام فدک. «آیه ی ذی القربی» سند فدک؛ و رسول خدا کسی است که آن را به دست محبوبه ی خدا رسانده است. امیرالمؤمنین، علی علیه السلام و أم أیمن، همسر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم نیز بر آن شهادت دادند:

خدا بر پیامبر، این آیه را نازل نمود: »فَآتِ ذَا القُربی حَقَّه». (به صاحب خویشاوندی، حقّش را عطا کن.) پس از آن، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فدک را به فاطمه بخشید.¹

^{1-تفسیر قمی، ج2، ص155،به نقل از کتاب فریاد روشن فاطمی}